Taniec ma w Indiach szczególne znaczenie - świadczą o tym zarówno zabytki sztuki materialnej, jak i zabytki słowa - teksty religijne i poetyckie. Przede wszystkim zajmuje on miejsce pełnoprawne pomiędzy innymi dziedzinami sztuki. Jak twierdzi Jose Pijoan: "aby uchwycić specyfikę ducha sztuki Indii potrzebne są pewne wyjaśnienia, które pozwolą spojrzeć nieco inaczej na rzeczy i zjawiska, pozornie rządzące się prawami dobrze znanymi nam wszystkim." W ogólnych założeniach hinduizmu i buddyzmu sztuki nie traktuje się jako zjawiska, które przeszkadza człowiekowi w zbliżeniu się do Absolutu, lecz przeciwnie - uważa się ją za pomost między jednostką, a światem transcendentnym. Zarówno dla artysty, jak i dla odbiorcy ściśle łączy się ona z medytacją. "Sztuka, uświadamiając człowiekowi typowość, powtarzalność jego doświadczeń i całego życia - jednego z niezliczonych ogniw w łańcuchu reinkarnacji - ma umożliwić mu wyjście poza ograniczenia codzienności, aby wreszcie doprowadzić do pełnej identyfikacji z Absolutem." Estetyczne doznanie owej jedni, najwyższej harmonii w nieskończoności, estetycy indyjscy określają mianem "smaku" (rasa) i uznają za podstawową kategorię w dziedzinie sztuki - jest to wartość, która odróżnia dzieło sztuki, od zwykłego działania, a przeżycie estetyczne, od doświadczeń życia codziennego. Poznanie prawdziwej natury rzeczy nie musi być jednoznaczne z odrzuceniem życia ziemskiego, tak jak ma to miejsce w ascetycznym buddyzmie pierwszych wieków. Hinduizm, który ostatecznie odniósł w Indiach zwycięstwo nad religią Buddy, akceptuje życie w całym jego ludzkim, świeckim wymiarze. Ten ludzki wymiar tożsamy jest przy tym z wymiarem boskim. Droga do ostatecznego celu, jakim jest dla prawowiernego hindusa wyzwolenie od skutków czynów koła narodzin, prowadzi nie tylko przez ascezę, którą wybierają nieliczni, lecz i przez życie zaangażowane, społeczno-rodzinne, jeśli potrafi się je w każdym najdrobniejszym szczególe przeżyć zgodnie z odwiecznym porządkiem rządzącym światem.Stąd sztuka Indii, niewątpliwie sztuka religijna, w całości zwrócona ku transcendencji, uderza swym zmysłowym, jakże ziemskim charakterem. Rozgraniczenie ziemskie - pozaziemskie nie ma bowiem racji bytu przy całościowej wizji świata. Tymczasem "widza, przyzwyczajonego do tradycji zachodniej, zadziwia połączenie zmysłowości i ascetyzmu,(...) ten naturalizm ma jednak charakter na wskroś religijny, jakże bliski franciszkańskiemu uduchowieniu." Brak rozgraniczenia na sztukę religijną i świecką nie jest jedyną konsekwencją indyjskiego pojmowania rzeczywistości. Skoro wszystko, co się wydarza, wydarzyć się musiało już wiele razy przedtem, skoro ważny jest nie przykład, ale wzór, uchwycenie ogólnej zasady rządzącej światem - artysta w Indiach nie może być indywidualnością kreującą własną wizję świata. Proces tworzenia jest w Indiach rodzajem mistycznego rytuału. Artysta po ceremonialnym oczyszczeniu idzie w odosobnione miejsce, gdzie odprawia ofiarę, następnie oddaje się medytacji, dzięki której wywołuje w sobie obraz bóstwa, identyfikuje się z nim. Dopiero wtedy może przystąpić do pracy. Artysta, pośrednik między tym, co jednostkowe, a tym, co uniwersalne, nie kreuje własnej wizji: wyraża to, co istnieje zawsze, czego jest częścią - bierze ze świata i jednocześnie oddaje światu. Kontakt ze sztuką we wszystkich jej przejawach (przebywanie w świątyni, oddawanie czci boskim wizerunkom, uczestniczenie w obrzędach świątynnych, czytanie świętych ksiąg) pozwala na samoidentyfikację jednostki z uniwersum. Sztuka nie jest w Indiach wartością samą dla siebie. W mentalności indyjskiej sztuka ma rację bytu tylko tam, gdzie spełnia swą funkcję, a więc przede wszystkim w świątyni. Niemal wszystkie zabytki sztuki indyjskiej mają charakter religijny, lub były tworzone dla celów religijnych. Mam nadzieję, że udało mi się przybliżyć podstawowe założenia estetyczne i filozoficzne oraz wyjaśnić znaczenie i zadania jakie przypisuje się sztuce w Indiach, bo "nie można zrozumieć sztuki indyjskiej nie rozumiejąc zasady na jakiej się opiera i celu jakiemu służy."