Rzeczywiście pozycja kobiety w Indiach jest conajmniej niejednoznaczna. W indyjskich społeczeństwach pierwotnych, tj. drawijskich bądź aborygeńskich, panował matriarchat.  Oznacza to, że to kobieta miała dominującą rolę nie tylko w rodzinie, ale też w całym społeczeństwie. Jeżeli dodać do tego marylinealizn, to znaczy, że to mężczyzna przechodził do domu matki swojej partnerki, a nie odwrotnie.

Dopiero po najeżdzie aryjskich Indoeuropejczyków sytuacja się zmieniła. Cechą charakterystyczną tych bladoskórych wojowników był głęboko zakorzeniony pariarchalizm myślenia, a co za tym idzie rodziny i społeczeństwa. Skutki tego widoczne są do dzisiaj, nie tylko w Indiach, ale na całym tzw. Zachodzie. Kobiety zaczęły być z czasem coraz bardziej podporządkowywane woim ojcom, braciom i w konsekwencji mężowi, a także swemu pierworodnemu synowi. Oczywiście nie oznaczało, to, że wszyskie były równie potulne i ugodowe. Ale prawo Manu okresliło, że kobieta ma być przez całe swoje życie podporządkowana mężczyźnie. Dlatego też starano się wydawać za mąż dziewczynki nawet kilkuletnie.

Prawo zwyczajowe następnie nakazywało kobiecie uznać boskość swojego ślubnego, czyli innymi słowy całkowicie się mu podporządkować. Tak bardzo, że jego śmierć kończyła niejako jej życie. W skrajnych wypadkach, w niektóych kastach dokonywano okrutnego zwyczaju sati, czy wrzucania na palący się stos pogrzebowy męża jego żony. Często siłą, otumanioną narkotykiem. Zwyczaj ten zakazali dopiero Brytyjczycy w XIX wieku. Jednak prawo pozwalające wdowom na powtórne małżeństwo ustanowiono dopiero za działalności Ghandiego, czyli w 1 połowie XX wieku! Do dziś wdowy przywdziewają bezbarwny stój, biały lub granatowy, zdejmuje się z nich wszelkie ozdoby i zakazuje uczestnictwa w niektórych rodzinnych rytuałach. Tak, ma czekać aż połączy się ze swoim mężem w kolejnym wcieleniu...

Podobną sytuację miały muzułmanki, również zależne od męża. Ze wstydu, skromności i pokory nosiły, a nawet niektóre noszą do dnia dziesiejszego, czador poza murami domu, zasłaniający całą jej sylwetkę, pozostawiający ewentualnie wąską szparę na oczy. Twarz zasłaniały rownież częściowo kobiety hinduskie, czy to używając końca sari, czy z użyciem chusty-dupatty.

Obecnie sytuacja się zmienia. Wolno, ale w miarę systematycznie. Stopniowo odchodzi się od myślenia, że kobieta koniecznie musi być mężątką, albo, że to jedynie dom i rodzina określają ją jako człowieka.

Los kobiety nie był jednak aż tak straszny. Te z wyższych sfer mogły uczyć się, zajmować szuką. Z niższych pracowały na równi z mężczyznami. Zawsze były jednak przekazicielkami idei rodzinnych, były symbolem miłości, rodziny, piękna.

Mimo "podrzędności" stanowiły bardzo istone ogniwo indyjskiego, ale nie tylko, społeczeństwa.

Źródło główne: L. Frederic, Słownik cywilizacji indyjskiej, Katowice 1998

Ostatnio edytowany przez Katarzyna (2009-02-01 19:48:22)