Kariera Rani ruszyła w górę w 1997 roku kiedy pierwszy raz zaistniała na srebrnym ekranie. Po skończeniu szkoły dostała swoją pierwszą pracę by pomóc finansowo swoim rodzicom. Po 15 latach w show biznesie po niezliczonych rolach i nagrodach, wydaję się, że jej życie to bajka lub bollywodzki sen, który nie mógłby wyglądać lepiej. W branży wiek ma duże znaczenie, nawet jeśli aktor rządzi przez dwie dekady lub więcej. Rani ma za sobą wzloty i upadki, które nauczyły ją cennych doświadczeń. W ciągu kilku ostatnich lat nadeszło kilka załamań pod względem wyborów filmów, w których miałaby możliwość grania. Jednak nigdy nie zrezygnowała z działania i bierze swoją pracę bardzo poważnie.


Dziś ma więcej pasji niż kiedykolwiek, a opanowanie jest sztuką, które zmusza do docenienia jej umiejętności nawet jeśli nie jest się jej zagorzałym fanem. Po sukcesie w 'No One Killed Jessica' w ubiegłym roku czekają na nią dwa kolejne filmy 'Talaash' i 'Aiyaa'. Pytamy "Queen of Bollywood" o podróż, podczas której jej praca zamieniła się w pasję, dziewczyna zmieniła się w kobietę, którą rządzi sercami i oczywiście czy ma już wybranka swojego serca.





Co robiłaś w ostatnich dniach?
Rani: Właśnie wróciłam z Lonavala, gdzie kręciliśmy teledyski do piosenek z 'Aiyaa'. Mamy jeszcze trochę pracy.


Czy branża zmieniła się od kiedy dołączyłaś do filmów?
Rani: Ogromnie. Dziś pierwsze wrażenie jest równie ważne co cały film. Już nie mogę doczekać się promocji filmu 'Talaash', który trafi na ekrany w czerwcu. Robię obecnie dwa zupełnie różne filmy, oba pojawią się w tym roku, to świadectwo, że branża się zmieniła. Przemysł jest bardziej zróżnicowany niż kiedykolwiek, poszedł globalnie do przodu w kążdy możliwy sposób.


Czy zawsze chciałaś zostać aktorką?
Rani: Chociaż praktycznie pochodzę z rodziny filmowców, mój ojciec przestał kręcić film zanim ja i mój brat się urodziliśmy. Więc tak naprawdę nie wychowywałam się w środowisku filmowym. A kiedy dorastałam tematem tabu było aktorstwo. Trudno w to uwierzyć, ale nawet ojciec nie chciał mnie do filmów. Salim (Akhtar)- mój wuj, który był bardzo blisko mojej rodziny, przyszedł z ofertą 'Aa Gale Lag Jaa' w 1994 roku, ale mój ojciec był przerażony. Od razu ją odrzucił. W międzyczasie dołączyłam do uczelni SNDT w Juhu, chciałam projektować wnętrza i biżuterię. Później wujek Salim wrócił z nową propozycją. Musiał być bardzo zdesperowany szukając nowej aktorki. Tym razem udało się przekonać rodziców.


Jak mu się to udało?
Rani: (Śmiech) Kiedy wujek Salim przyszedł i chciał mnie zatrudnić do nowego filmu, zaczęłam płakać.


Dlaczego?
Rani: Ponieważ byłam głupia. A fakt, że w tamtych czasach gra aktorska nadal była tematem tabu dla dziewcząt w mojej rodzinie. Moja mama nie robiła z tego problemu, ale moja ciotka (Debashree Roy), która była aktorką trzymała się do tej pory ode mnie z daleka, ale wiedziała, że moje marzenie o aktorstwie jest poważne. Mój ojciec był nadal nieugięty w sprawie łączenia mnie z produkcjami filmowymi. Prawdopodobnie to typowe zachowanie  ojców klasy średniej Bengali, myślą, że zostaniemy gospodyniami domowymi. Od czasu kiedy Kajol i Sharbani zajęli się graniem na srebrnym ekranie, utorowali moją drogę ku marzeniom. Moi rodzice długo walczyli zanim dali mi pozwolenie na jeden dzień zdjęciowy. Oczywiście pod warunkiem, że będzie ze mną ciągle moja mama.


A Ty? Ile wiedziałaś wtedy o aktorstwie?
Rani: Chciałabym pokazać Ci nagranie z moich pierwszych dni próbnych. Spytałbyś: Kim jest ten straszny aktor?


Co było takiego złego?
Rani: Na początku byłam gruba... Ubrania na planie była na mnie zbyt małe i zbyt krótkie, wyglądały obrzydliwie na mnie. Byłam dzieckiem z wieloma zahamowaniami, ale musiałam działać. To były sceny na sali sądowej i gdy ktoś dał mi scenariusz z dialogami byłam zdumiona. Widziałam te wszystkie, słynne dialogi filmowe, które miałam powiedzieć przed kamerą. Moje rozumienie filmów Bollywood było takie same jak innych dziewcząt. Nie miałam pojęcia o całym procesie tworzenia filmów, o pisaniu scenariusza, dialogów. Jako młoda dziewczyna poszłam na plan filmowy myślałam, że z nudów będę siedzieć koło samochodów i rozdawać swoje zdjęcia. Wtedy otworzyły mi się oczy. Byłam przerażona. Wróciłam płacząc, że nie jestem w stanie tego zrobić....


A potem?
Rani: Wujek wrócił i stwierdził, że jestem bardzo fotogeniczna i kamera mnie lubi co jest bardzo ważne dla aktora. To był jedyny promyk nadziei w moim koszmarnym doświadczeniu. Mama powiedziała mi wtedy: 'Taka możliwość puka do drzwi tylko raz, spróbuj. Co gorszego może się zdarzyć? Może się nie uda, ale jesteśmy tutaj po to by próbować. Możesz żałować nie wykorzystanej okazji.' Nigdy mi tego nie powiedziano, ale mieliśmy kryzys finansowy. Było napięcia z powodu kłótni pomiędzy ojcem a jego braćmi. Postanowiłam więc ciężko pracować. Nawet jeśli się nie uda. Miałam miesiąc by dać sobie szansę.


Co robiłaś przez ten miesiąc?
Rani: Ojciec zabrał mnie do Roshana Taneja na lekcje aktorstwa. Pan Taneja prowadził kursy roczne, a ja musiałam nauczyć się wszystkiego w miesiąc. Mój ojciec zabierając mnie tam prosił: 'Naucz jej jak się zachować'. On odpowiedział: 'Aktorstwo to nie tabletka. Nie można tak poprostu wyskoczyć i stać się aktorką. To musi wynikać z wewnątrz Ciebie. Masz to albo nie.' To była moja pierwsza lekcja, tego nie uczymy się z książek to jest w nas.
Poszłam na głęboką wodę. Nie wiedziałam od czego zacząć. Na zajęciach improwizowaliśmy sceny, musieliśmy stać przed kamerą i mówić z głębi siebie, przebić się przez mur nieśmiałości. W trakcie gry wiele twarzy patrzy na Ciebie celowo, wtedy porzucasz wszelkie zahamowania.
W dniu pierwszego dnia zdjęciowego pomyślałam: 'Nie mogę pozwolić stoczyć się moim rodzicom w dół. Muszę dać z siebie wszystko co najlepsze. Gdy kręciliśmy byłam pewna siebie, pełna energii jak nigdy. Nie oglądam się do tyłu do dzisiejszego dnia.'


W końcu praca stała się pasją?
Rani: To przyszło później, kiedy zaczęłam dostawać listy od fanów. Wtedy robiłam dużo filmów. Moi fani nie byli ze mnie zadowoleni. Myślałam: Jak to? Pracuję 72 godziny bez przerwy, nie jem prawie wcale, nie dosypiam, daję z siebie wszystko, więc co się dzieję? Wtedy po 'Ghulam' i 'KKHH' zrozumiałam oczekiwania moich fanów. Były wyższe niż moje własne. To była druga lekcja. Od tamtej pory liczy się nie tylko wykonanie, ale staram się wybierać lepsze scenariusze. Gdzieś w tym procesie praca zamieniła się w pasję.


Wracając do teraźniejszości, co stało się kilka lat temu przed sukcesem 'No One Killed Jessica', byłaś na fali i nagle zniknęłaś ...
Rani: Nie martw się, w tym roku obaczycie mnie w aż dwóch filmach. Niestety 'Thoda Pyaar Thoda Magic', 'Laaga Chunari Mein Daag' i 'Dil Bole Hadippa'  nie powiodły się w krótkim odstępie czasu. To na mnie wpłynęło w jakiś sposób. Nie wiem co zrobiłam źle. Moja pewność siebie została rozbita. Wszystkie oceny brałam z krytyki publiczności. (...)



_______________________

Tłumaczenie: Jaranti
Źródło: idiva