Zbliża się święto Diwali - święto świateł/lamp!
Z tej okazji przygotowaliśmy dla Was konkurs.
Jesteście ciekawe jaki?

Waszym zadaniem jest napisanie opowiadania, które rozpocznie się od słów "Podczas święta Diwali..."
Macie całkowitą dowolność jeśli chodzi o formę.
Maksymalna długość to tak do 500 słów.

Pracę przesyłajcie do 3 listopada 2010r. do godziny 20:00 na adres: konkursy17@wp.pl o treści "diwali-nick" (jak wiadomo zamiast nick wpisujecie swój login - "diwali-karawik")

Serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału.
A! Bym zapomniała! Nagrody? Nimi zajmie się Jaranti

I jeszcze ostatnia sprawa: Przypominamy o forumowym filmfare, do tej  pory otrzymałam dokładnie 0 głosów

____________________________________________________________________________________________________


WYNIKI!
Na wstępie dodam, że troszkę się zawiodłam bo dostałyśmy tylko 2 prace
Wybór był trudny...
Obie z Jaranti długo się głowiłyśmy, kto powinien wygrać bo obie prace były wspaniałe.
Dodatkowo wybór utrudniał fakt, że każda praca była w innym stylu
Ciężko porównać opowiadanie i rymowany wierszyk.

Ale... (trochę Was w niepewności potrzymam ^^)
Pierwsze miejsce zajmuje... (napięcie)

RED

A drugie - LENA


A tutaj możecie przeczytać obie prace:

RED
Podczas święta Diwali miałam poznać swojego przyszłego męża. Na tę wieść kamień spadł mi z serca. Do  końca nie byłam pewna, kiedy to tak naprawdę się stanie. Za rok, za miesiąc czy może następnego dnia. Już od siódmego roku życia rodzice oswajali mnie z myślą, że pewnego dnia znajdą dla mnie odpowiedniego narzeczonego, do którego domu się wyprowadzę. Jestem im za to wdzięczna. Gdyby ukrywali to przede mną, mogłabym teraz nie myśleć o tym tak spokojnie.
 
Siedziałam przy oknie i patrzyłam jak matka zamiata podwórko i wita się z sąsiadkami. Westchnęłam i zabrałam się za zmywanie naczyń. „:Dzisiaj poznasz swojego przyszłego męża...”
 
To dlatego matka nie chciała pokazać mi zakupionej biżuterii... To była ślubna biżuteria, po którą pojechała z ojcem do najlepszego salonu jubilerskiego w centrum Kalkuty. Mieszkamy na obrzeżach miasta, tata prowadzi trzy myjnie samochodowe. Jeździ od jednej do drugiej, co i rusz załatwia nowe sprawy. Mama trochę szyje, a ja zajmuję się domem i młodszymi braćmi – bliźniakami. Bardzo chciałam zacząć studiować, ale rodzice odradzili mi to. Jednak nie czuję się głupsza od koleżanek, które chodzą już na zajęcia. Tata obiecał, że będzie rozmawiać z rodziną męża, by pozwolili mi kontynuować naukę. Jest taki kochany. Bardzo się przejmuje moją przyszłością.
 
Zapatrzona w widok za oknem nie zauważyłam, że minęło już tyle czasu i poszłam zaraz na plac układać kompozycje z kwiatów, które później zawieziemy z procesją do Kalkuty na uroczyste obchody święta. Uwielbiam Diwali i miasto spowite w radosnym blasku lampek. Tegoroczne Diwali miało być szczególne i wyjątkowe. Modliłam się do Boga i prosiłam o dobre, dostatnie życie. Musiałam być dobrą córką i wkrótce dobrą żoną. Po skończonych modlitwach wróciliśmy z rodzicami do domu. Miałam jeszcze trochę czasu, więc wymknęłam się do opuszczonej fabryki, gdzie czekał już na mnie Rahul – nastoletni nicpoń, którego szczerze kochałam. Chociaż miał tylko 15 lat, był moim najlepszym przyjacielem. Materiał mojego ciemnozielonego sari zaszeleścił na wietrze i Rahul spojrzał w moją stronę.
- Happy Diwali, Karishma!
- Namaste, Rahulu – usiadłam obok niego. – Jak mija święto?
- Wspaniale! Nie widać - uśmiechnął się i oblizał palce po zjedzonym pączku.
- Ty obżartuchu! Mam dla ciebie wiadomość.
Nie odpowiedział.
- Wychodzę za mąż.
- O Rabba! Kiedy? Gratuluję, kochana!
- Nie wiem, kiedy. Ale dzisiaj będą wstępne zaręczyny i poznam go...
- W Diwali...
- Ale rodzice to uknuli, co?
- Będziesz mieszkać we wspaniałym domu, na pewno!
- Tak, na pewno – spojrzałam w gwiaździste niebo. – Muszę już wracać, przebrać się.
- Wyglądasz ślicznie. Po co się przebierać – sięgnął do miski po kolejnego pączka. Pożegnałam się z nim i oświetlając drogę lampką, wróciłam się do mieszkania.
 
Umalowałam się i z niecierpliwością oczekiwałam w salonie przyjazdu mojego przyszłego męża. Ręce mi się trzęsły, nie mogłam tego opanować. Starałam się oddychać spokojnie. Monotonne słowa modlitwy powtarzanej w myślach uspokajały mnie.
 
I wtedy wszedł do salonu razem ze swoimi rodzicami. Ukłonił się i oddał szacunek mojej matce i ojcu. Nieśmiało podniosłam wzrok, na razie zobaczyłam tylko jego plecy w eleganckiej kurcie. Oniemiałam. Naprawdę oniemiałam. To był on! Dlaczego Rahul nie powiedział, że zostanie moim szwagrem?! Raj – brat Rahula, uśmiechnął się do mnie szarmancko, a ja spłonęłam ze wstydu. Nagle zaczęłam się martwić – czy kajal na pewno nie rozmazał się na powiece, czy moje sari było dobrze ułożone, czy moja twarz była wystarczająco jasna?
 
Nie wiem, co się dalej wydarzyło. Odezwał się do mnie? A ja do niego? Z pewnością. Moje serce wołało hurra. Dziękowałam Lakshmi, Hanumanowiu, Kryshnie – całemu zastępowi bogów. A przede wszystkim rodzicom, którzy o dziwo wyglądali chyba na bardziej szczęśliwych ode mnie, ponieważ ja nie mogłam uwierzyć w to co się działo. Zamieniłam z rodzicami Raja kilka słow. Kilka słów, ponieważ wszystko było ustalone. Za dwa miesiące miałam zostać żoną Raja. Przystojnego, szarmanckiego, kulturalnego i mądrego Raja.
 
A w nowy rok poszliśmy do kina na „Dil Bole Hadippa”.




LENA
Podczas święta Diwali
ona i on się poznali.
On przystojny i młody
ona pewna swojej urody.
I była jeszcze ta trzecia
ktora nie chciała ich szczęścia.
Wiele intryg szykowała
z ich nieszczęścia radość miała.
Trało to już rok prawie cały,
różne rzeczy się tu działy.
Aż dnia pewnego
stało się coś przedziwnego.
Nasza słodka para
dość już tego miała,
postanowili przeciw całemu światu
powiedzieć sobie "tak" wśród rodzin wiwatu.
Było dużo, radości
i prezentów różności.
I tak w święto Diwali
zakochani się pobrali.


Serdecznie gratulujemy!