Manipuri



Styl tańca w Indiach północno-wschodnich, o charakterze lirycznym. Manipuri są wystawiane w formie spektaklu składającego się z muzyki, śpiewu i tańca, w którym bierze udział dość spora grupa wykonawców.






Jedna z hinduskich legend opowiada, że świat został stworzony przez tańczącego Śiwę. Występował on wtedy pod postacią Nataraja (Pan tańca), a sekrety tańca sam Brahma zawierzył Bharacie, który opisał je w traktacie zatytułowanym Natjaśastra, i to on jest do dziś podstawowym podręcznikiem wszystkich form hinduskiego tańca klasycznego. Tak więc są one tańcami sakralnymi, związanymi z mitologią hinduską. Nawet samo ich pochodzenie uważane jest za święte. Początkowo były tańczone wyłącznie w świątyniach przez specjalnie wyszkolone do tego celu kapłanki-tancerki zwane dewadasi. Celem tańca było uwolnienie duszy od świata materialnej ułudy i połączenie jej z boskością.

Każdy z wymienionych stylów jest niepowtarzalny, wypracował sobie odrębne formy ekspresji i szczegółowe techniki studiowane w zawodowych szkołach, wszystkie one jednak opierają się na dwóch wspólnych elementach: tańcu (nritta) i wyrazie (abhinaya). Specyficzną formą jest także mudra czyli symboliczne gesty, stanowiące skodyfikowany język gestów, który widzowie są w stanie odczytać i w ten sposób śledzić przebieg spektaklu, w którym tancerze ilustrują gestami opowiadania zaczerpnięte z świętych ksiąg hinduizmu.

Taniec bhangra

Bhangra język pendżabski: ਭੰਗੜਾ trb. [pə̀ŋgɽäː] – rodzaj muzyki i tańca pochodzący z Pendżabu. Pierwotnie rodzaj tańca wykonywanego przez rolników podczas Waisakhi, pendżabskiego święta wiosny.

Współcześnie tą nazwą określa się też odmiana muzyki pop, będącą połączeniem różnych elementów zachodniego rocka i tradycyjnej pendżabskiej muzyki.

Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Bhangra”


Po angielsku jest więcej informacji, ale tłumaczyć to mi się za bardzo nie chce. :p
Jak dla mnie świetny taniec, bo każdy może go tańczyć i wyrazić nim swoją radość.
Piosenki w stylu bhangry też są zreszta genialne.